Glénat heeft de smaak te pakken. Na het zowel in artistiek als in commercieel opzicht succesvolle De meesters van de gerst startte de uitgeverij meer epische familieverhalen. Nu is daar De laatste van de Schoenfelds bijgekomen.
In deze serie reist de Amerikaan John Dillman naar Frankrijk om zijn tot dusver verzwegen familieachtergronden te achterhalen. In de Perigord blijkt het omvangrijke bezit van zijn joodse familie - de Schoenfelds - in handen van één enkele andere familie. Een verklaring daarvoor is er nog niet. Documentairemakers Agnès en Jean-Claude Bartoll schreven het scenario dat Cédric Hervan in beeld mocht brengen. Geen van de makers blijkt echter voldoende bekwaam om een zwaarmoedig onderwerp als deze tragedie overtuigend en boeiend in beeld te brengen; het verhaal komt rommelig over en de karakters komen niet uit de verf. Het tekenwerk is hoekig en ongeïnspireerd. Bij vlagen bevat het zelfs onjuiste verhoudingen en verkeerd perspectief. De lessen die uit de Holocaust getrokken moeten worden zijn relevant voor een nieuwe generatie lezers en daarom kunnen de persoonlijke geschiedenissen uit die tijd niet vaak genoeg verteld worden. Het komt de boodschap ten goede als dit op een meeslepende en prikkelende manier gebeurt en dat is niet het geval in De laatste van de Schoenfelds; het vertelt een belangwekkend verhaal op een oninteressante manier.
Wel een familie-epos, maar geen De meesters van de gerst dus.