De dood wordt in een seculiere maatschappij als een abstractie beschouwd. Het traditionele beeld van het wandelende skelet met zeis wordt als te concreet en te middeleeuws ervaren en dus ontkend. Het allegorische beeld van de dood is feitelijk gericht op de onvermijdelijke afloop. Om deze onafwendbare dreiging te laten kantelen plaatst François Boucq de dood in een humorvol perspectief
Hij geeft in elf korte verhalen de dood een onalledaagse rol in deze maatschappij. Magere Hein, vergezeld door een op hoge hakken lopend varken, genoemd naar de Chinese filosoof Lao-Tse, zwaait de scepter over de plaatselijke begraafplaats. Op regelmatige tijdstippen gaat hij naar de kroeg om met de lokale bevolking over de problemen van de wereld te praten. En passant laat hij zich informeren over potentiële klanten.
De humor is bot, plat, vervelend en maar zelden vol esprit. Een stripmaker als Boucq onwaardig. De tekeningen zijn bijzonder en redden dit album. Beschouw dit boekwerk als tekstloos kijkboek en denk met weemoed aan de fameuze types Fre Vandermugge en de vrouw van de tovenaar.