Het volle leven is het eerste boek van Frédéric Bezian dat ik heb gelezen. Het is een verzameling van alledaagse, soms duidelijk autobiografische, scènes met veel humor en zelfspot. Het tekenwerk is scherp, maar met vakmanschap getrokken, sierlijk en levendig. De inkleuring van de vrijstaande tekeningen is origineel en smaakvol. De observaties van Bezian zijn zeer herkenbaar: dictatoriale kinderen die tegelijk zo schattig zijn dat je je toch aan hen overlevert, alledaagse ergernissen zoals parkeerders die het verkeer vastzetten en zeer luid pratende bellers in de stiltecoupé, of andere overlastgevende medeburgers die agressief reageren op een kritische opmerking en vervelende dronken mensen ’s avonds laat in de metro.
Bezian bekijkt de mensheid met een enigszins vermoeide, maar toch barmhartige blik, waarbij de humor vaak ontstaat door de relativering die hij in de scènes inbouwt. De verhaaltjes, die mij soms deden denken aan het werk van Jules Feiffer, variëren van vier plaatjes tot zesentwintig, waarbij Bezian toont dat hij een groot gevoel heeft voor timing en compositie. Erg geestig zijn ook de (autobiografische?) belevenissen van de schrijver/tekenaar tijdens signeersessies in de boekwinkel. Als hij niet wordt gebruikt als informatiepunt - Waar is de afdeling Menswetenschappen? - dan wordt hij wel belazerd: 'Kunt u misschien een tekeningetje maken op dit papier? Ik heb al uw boeken thuisliggen.' 'Maar dit is mijn debuut!'
Behalve dat het boek leest als een trein, is het ook fraai uitgegeven door Sherpa. Attent is de informatieve biografische tekst op de voor- en achterflap zonder al te veel ronkende termen. Daarin is te lezen dat het eerdere werk van Bezian literairder en donkerder was, maar ik ga het absoluut lezen na de prettige ervaring van Het volle leven.