Zes jaar hebben de liefhebbers moeten wachten op het negentiende avontuur van de sexy stewardess Natasja. Zes jaar! Eerlijk gezegd een beetje bespottelijk voor een rechttoe-rechtaan avonturenstrip van 46 pagina's, maar de fans weten het inmiddels: tekenaar François Walthéry is traag. Een echte levensgenieter is het, die het bier graag rijkelijk laat vloeien. Je hoort zelfs wel eens beursbezoekers mopperen dat ze een rampzalige tekening in hun gesigneerde Natasja-album hebben gekregen, want Walthéry was weer eens dronken. Het kan de tekenaar zelf allemaal niet zoveel schelen. Als ludieke provocatie poseerde hij begin 2001 in Stripschrift met een Jupiler-glas in de hand. Proost! Het is natuurlijk de vraag of het door zijn bourgondische levensstijl komt, maar de nieuwe Natasja moet een zware bevalling zijn geweest voor Walthéry. De pagina-signeringen maken duidelijk dat de Belg voor het nieuwe album in 1999 dertien pagina's tekende, het jaar erop tien, in 2001 zestien en weer een jaar later slechts zes pagina's. De slotpagina stamt zelfs uit 2003. Het resultaat is een uitstekend getekend album, maar niet anders of beter dan we van Walthéry gewend zijn. Wat De rotsenzee bijzonder maakt, is de scenarist: Walthéry was in de bevoorrechte positie om het allerlaatste script van Peyo, geestelijk vader van De Smurfen, te mogen uitwerken. Walthéry noemt het zelf een hommage aan zijn grote voorbeeld, voor wie hij ook werkte als studiotekenaar. Wellicht dat die zelfopgelegde druk het tekenproces heeft vertraagd. Eigenlijk is De rotsenzee één grote achtervolging. Het draait allemaal om een boekje dat Natasja's vriend Walter in een stripwinkel heeft gekocht. Het boekje (van Agatha Sapristie, wat een lol!) bevat een schijfje met een geheime boodschap, dat twee domme maar gevaarlijke boeven ertoe aanzet om Natasja en Walter te ontvoeren. Na een miraculeuze ontsnapping gaat het heldenduo op haar beurt achter de schurken (gemodelleerd naar de Belgische politici Louis Michel en Elio Di Rupo) aan. Een weinig verrassend gegeven, maar de uitwerking is uitmuntend. Als lezer waan je jezelf in de goede oude Dupuis-tijd, van Guus Slim en Baard en Kale. Uit nostalgie heeft Walthéry ook allerlei verwijzingen opgenomen naar gewaardeerde collega's als Maurice Tillieux en Jidéhem. Leuk voor de kenners. Conclusie is dat dit weer een klassieke Natasja-strip is geworden. Daarbij rijst echter wel de vraag waarom het zo lang heeft moeten duren, want op deze manier zullen er niet veel volgende delen meer gaan verschijnen. Eens te meer lijkt Walthéry perfect op zijn anti-held Walter, die ook in dit album weer uitblinkt in luiheid en getreuzel. Natasja roept hem uiteindelijk toe: 'Oh, wat ben jij toch vreselijk onhandig! Soms denk ik dat je 't opzettelijk doet!' Dus Walthéry: dóórtekenen!