Twee albums in één recensie met als verbindende factor André Taymans. In het one-shot Duivels complot is het Taymans die de tekeningen voor zijn rekening neemt op scenario van Patrick Delperdange. Zijn kale stijl, die zijn reeks Caroline Baldwin af en toe in de weg zit, blijkt beter tot zijn recht te komen in deze zwart/wit-strip. Taymans weet met eenvoudige belijningen sfeer aan te brengen. Delperdange voert een variant op van een beproefd succesvol gegeven. Man verliest vrouw en ziet haar op een onverwacht moment terug. In dit geval is het Simon Davenport die ervan overtuigd raakt dat hij zijn overleden vrouw op een recent gemaakte foto achter de gordijnen ziet staan. De complicaties die vervolgens voor het licht worden gebracht zijn vergezocht en ongeloofwaardig. Duivels complot is een verhaal waar eenvoudig doorheen te prikken valt. In Coraly Valley is Taymans verantwoordelijk voor het scenario en laat hij het tekenwerk over aan Eric Lenaerts. Deze man heeft alle basisprincipes van het striptekenen doorlopen, maar blijkt niet in staat dat beetje extra aan deze nieuwe serie te geven. Soms houterig, weinig gedetailleerd en een bewijs dat niet iedereen met lege vakken sfeer kan aanbrengen zoals dat een Léo (Aldebaran) wel lukt. In het verhaal wordt ook te nadrukkelijk aansluiting gezocht bij reeksen als Alfa en Largo Winch. Het zal en moet modern, hard en met het nodige geweld gepaard gaan. Jammer, want dit gaat ten koste van de karakterontwikkeling die weldegelijk mogelijk is. Coraly bij voorbeeld is een begenadigd pianiste, aanbeden door rijkaard Alfonso Diaz, maar thuis afgeranseld door haar criminele vriend. Hopelijk neemt Taymans voor het vervolg van de serie meer tijd, zowel voor het scenario als voor advies aan Lenaerts.