Even googlen wil de zaken nog wel 'ns in een groter perspectief zetten. Gooi de Engelse titel The Wind in the Willows in de zoekmachine en er stromen 160.000 hits over je scherm. Je wilt een bloemlezing? Een zekere Johan de Meij heeft een bijbehorende muziekpartituur geschreven (luister maar op www.euronet.nl) en de softrockers van Coldplay gaan niet een jaar stoppen, maar met wind-in-de-wilgen-retraite. Ik wil maar zeggen, de stripbewerking die Michel Plessix maakt van het beroemde Engelse kinderboek, staat niet helemaal op zichzelf. Er zijn veel bewerkingen, verminkingen, kinderversies, prentenboeken en tekenfilms voorafgegaan aan de vierdelige stripserie van Plessix, waarvan deel 2 nu uit is: Pad als autocraat. Kenneth Grahame (1859-1932), die een bar ongelukkige jeugd had met een vroeg overleden moeder en een dronken vader, schrijft het boek op het hoogtepunt van de neo-romantiek: kunstenaars overgieten de niet altijd even blije kindertijd graag met een liefdevol sausje en verheerlijken die voorbije jaren. (denk bij voorbeeld aan Theo Thijssens verfilmde Kees de jongen). Het verhaal vertelt over het vriendenviertal Das, Mol, Pad en Rat. Het is de ideale fabel: kinderen genieten van de dierenavonturen, volwassenen proeven terloops satire en filosofie. In deel 2 steelt Pad de show, hoewel hij pas later optreedt. Deze playboy, rijk en van gegoede Engelse afkomst (de tekeningen ademen een Dickensiaanse sfeer), raakt verslaafd aan autorijden. Zijn vrienden willen hem cold turkey laten afkicken. Das waarschuwt: 'Als het zo doorgaat met die gevaarten, krijgen we een invasie... dan moeten er wegen komen, hotels om mensen te herbergen, kortom alles waarvoor ze komen, wordt zo verwoest. En omdat iedereen de hele tijd in die kooien op wielen zit, raken ze het ontwend om met elkaar te praten en begrijpen ze elkaar niet meer.' Maar sombere gedachten overheersen niet. Humor zorgt voor tegengift een kip die een aangereden vos troost, taalgrappen (wat rijmt er op Kerstmis?). De allegorische tocht door het Woeste Woud tekent Plessix liefdevol, zonder te vervallen in vals sentimentalisme. Plessix' dassenburcht is een mooi getekend soort Atlantis (mensenwerk is niet sterk) en achter de ramen van de mensenhuizen zie je mooie minidrama's, zoals betrapte minnaars. Ook letterlijk klein, want de tekeningen zijn zo fijn, dat details priegelig worden. Met vier delen te gaan wordt De wind niet commercieel uitgemolken en is deze fraai gebonden bewerking een stuk pruimbaarder dan het verwante Boeboeks, dat ook bij Standaard verschijnt.