Voor wie als Vlaming succesvol is en in de mediaschijnwerpers staat, valt er de laatste jaren nauwelijks aan te ontkomen: Vroeg of laat verschijnt er een stripversie van je leven. Net zo divers als de Bekende Vlamingen zijn, zo divers is ook het niveau van stripverhaalversies van Bekende Vlamingen. Het eerste album, The Fatcup, uit de reeks Kim, over tennisster Kim Clijsters, is een schitterend schoolvoorbeeld van een mislukte verstripping. De lay-out en de tekeningen lijken vakmatig in elkaar gezet. Wanneer je het album echter begint te lezen, kom je er al snel achter dat je eigenlijk niet te maken hebt met een stripverhaal. Dit is slechts een extreem goedkope, inspiratieloze, fundamentalistisch flauwe, routineuze poging tot een marketingtruc, van een paar ervaren stripmakers (Wim Swerts, Vanas (=Luc Vanasten) en Hec Leemans), om mee te liften op het commerciële succes van de merknaam Kim Clijsters. Kim schijnt bedoeld te zijn voor lezers 'van jong tot oud', rnaar de doelgroep lijkt mij eerder de achtjarige Kim-Clijstersfan die bereid is om werkelijk alles te kopen, als haar idool er maar op staat afgebeeld, of het nou een stripalbum, een tennisracket of een Kalasjnikov is. Het grootste manco van dit album, tussen alle extreem flauwe grappen door, is nog wel het tenenkrommende strippersonage dat de makers van Kim hebben gecreëerd, waarschijnlijk om de doelgroep, haar fans, zo gelukkig mogelijk te stemmen. Deze Kim is de ultra brave, goede heiligheid zelve. Vergeleken met deze strip-Kim speelt zelfs Mickey Mouse de badguy in al zijn strips. Oftewel: deze Kim is volslagen oninteressant en ongeschikt als stripfiguur. Toch wordt juist dat brave imago ironisch genoeg in de realiteit meteen door dit album zelf onderuit gehaald. Met de publicatie van dit waardeloze album maakt de Kim Clijsters-industrie zich immers schuldig aan grootschalige papierverspilling. En nu maar hopen dat het maar bij één album blijft.