Isaac de piraat van Christophe Blain is een zwierige, onderhoudende strip. Het verhaal, over een ambitieuze schilder die meereist op een piratenschip, heeft vaart en een prettige, intelligente humor. Het lijkt zich niet echt te kenmerken door een strak plot, het kabbelt wat voort. De hoofdpersoon belandt van de ene situatie in de andere en net als onze levens lijkt dat van hem te worden beheerst door toeval en willekeur in plaats van door een alwetende, almachtige en plannende auteur. De tekeningen zijn in dezelfde krasserige stijl die Joann Sfar ook hanteert. Er is een hele generatie jonge Franse striptekenaars die patent lijkt te hebben op deze soort uit de losse pols getekende en geschreven strips. Denk aan Donjon en aan het andere werk van Lewis Trondheim. Ze slaan blijkbaar ook aan. Toch krijg ik zelf wel eens heimwee naar de tijd van Franquins Robbedoes, René Goscinny's en Albert Uderzo's Asterix en Kuifje als ik weer een album zoals Isaac de piraat voor me krijg. Steeds vaker worden de tekeningen in strips ondergeschikt gemaakt aan het verhaal. Niet dat Isaac de piraat beroerd getekend is, integendeel. Blain heeft veel kaas gegeten van compositie, van belichting, beeldritme enzovoorts, dat zie je zo. Maar mooi zijn de tekeningen niet. Ze tonen alleen het hoognodige, er is geen reden om je oog te laten hangen op een mooi getekend, 18e-eeuws straatje, of een sierlijk afgebeelde vrouw. Je ziet: straatje, vrouw, schip, tropisch eiland, en met die informatie ga je naar het volgende plaatje. Op zich komt dat de vaart van het verhaal ten goede, maar Robbedoes las toch ook lekker weg, en die strip heeft wél mooie tekeningen. Soms lijkt het wel of auteurs van humoristische strips geen zin meer hebben al te veel tijd te steken in een mooie plaat, in gedetailleerd uitgewerkte decors, of in een van tevoren minutieus uitgewerkt plot. Maar wat ben ik eigenlijk al een ouwe lul, die appels met peren zit te vergelijken en zeikt dat het vroeger allemaal beter was.