De strip XIII van William Vance en Jean van Hamme is een spannende verhaalreeks waarin hoofdpersoon Steve Rowland zijn geheugen kwijt is en ervan verdacht wordt de Amerikaanse president William Sheridan te hebben vermoord. Terwijl de broer van de dode president campagne voert om zelf het Witte Huis te betreden, jagen de politie, het leger en enkele schimmige figuren op de dader. Of op de vermeende dader, want marinier Rowland is mogelijk niet de sluipschutter maar een infiltrant in een geheim genootschap. Maar is de hoofdpersoon wel Rowland of is hij iemand die diens plaats heeft ingenomen? Het spel begint met XIII die met een hoofdwond en geheugenverlies aanspoelt op een strand in New England (Verenigde Staten). Een bay watch-jongedame vindt hem en begeleidt hem naar het badwachtershuisje. In de meeste computerspellen zou dit een animatie zijn, ingame of als heus filmpje, die de speler simpelweg moet afkijken. Niet hier: in dit spel behoudt de speler bewegingsmogelijkheden tijdens intermezzo's, zoals dit introfilmpje en latere flashbacks. Dit is niet alleen leuk en aardig; het houdt de speler in het spel, in het verhaal. Dit computerspel is niet een shooter die eenvoudig het verhaal gebruikt van een spannende strip. De makers van het spel hebben goed gekeken naar zowel de strip XIII zelf als naar stripbeeldtaal in het algemeen. De grafische stijl is duidelijk een strip die in beweging is gezet. Dit is niet alleen zichtbaar in de zwarte omlijning van figuren en objecten, maar ook in de gehanteerde verteltrant. De aanslag op de president komt aanvankelijk wel als filmpje in beeld, maar bevriest op het moment van het dodelijke schot (à la president John F. Kennedy) waarna het beeld uitzoomt en het een kader op een strippagina blijkt te zijn. Het gezichtspunt zwerft al 'lezend' over de pagina om dan bij een plaatje weer in te zoomen waarop de boel weer in beweging komt. Geluid is zichtbaar. Dit klinkt misschien als een gimmick, maar de strip/spel-integratie houdt hier niet op. Voetstappen klinken als tap-tap-tap, ontploffingen en schoten zijn baoum!, booom! en bang!, sterfscènes zijn aaargh. Soms komen er ook stripkaders (met stilstaand beeld] op het beeldscherm die details tonen. Bij voorbeeld van een wegsnellende speedboat, of de inslag van je werpmes op het hoofd van een vijand. Tsja, gewelddadig en ietwat bloederig, inderdaad. Maar dat zijn schietspellen, net zoals actiefilms. Bovendien is dat geweld afgeleid van een goed spannend plot. Het spelgevoel doet dan ook denken aan de klassieker Half-Life die spelers ook op het puntje van hun stoel hield. Is XIII dan de langverwachte plaatsvervanger van dat pc-spel uit 1998? Nee, helaas niet. XIII heeft ondanks bovenstaande lof namelijk ook mindere kanten. Een zwak punt is de niet zo hoge moeilijkheidsgraad. Een ronduit slecht punt is de kunstmatige intelligentie van de tegenstanders: na het besluipen van twee wachthoudende soldaten en het neerschieten van eentje, blijft de ander stomweg op zijn post staan naast het ontzielde lichaam van zijn kameraad. Dat kan echt niet in een computerspel anno nu! Oké, zodra de wachtpost je écht gezien heeft, rent hij niet als stupide kanonnenvoer op je af, maar zoekt hij dekking. Zonder het goede verhaal van de strip en de geslaagde strip/spel-combinatie (zowel grafisch als inhoudelijk] zou XIII niet meer zijn dan de zoveelste aardige shooter. Dankzij die twee extra's is het echter een behoorlijk genietbaar spel.