In een apocalyptische wereld, waar mensen vechten tegen machines, steekt een jonge, getraumatiseerde strijdster een woestijn over in de hoop een veilige plek te vinden. Ze stuit op een robot die haar wil helpen in plaats van bestrijden maar dan wel geweldloos. Is zij in staat hem te vertrouwen en haar gedrag te veranderen? Merel Moonen werkt dit uitgangspunt in haar strip De laatste mens op een expressieve manier uit met veel aandacht voor krachtige gezichtsuitdrukkingen en kleurgebruik en weinig tekst en detaillering. Zij heeft zo’n twee jaar gewerkt aan het arbeidsintensieve De laatste mens dat volledig met de hand is geschilderd.
De laatste mens is tevens haar albumdebuut en bestaat uit twee korte verhalen met dossier. Naast het gelijknamige De laatste mens gaat het om het prijswinnende Vormen dat in 2017 met de Plastieken Plunk Publieksprijs voor korte strips werd bekroond. In deze tekstloze strip staat het vormgebruik centraal; de lezer kan er zelf zijn gedachten op loslaten. De in 2021 gestarte uitgeverij Menlu heeft inmiddels ook een hardekafteditie uitgebracht van De laatste mens. Deze editie telt acht extra nieuw getekende pagina’s, bedrukte schutbladen en een genummerde en gesigneerde ex libris.
De in 1992 geboren Moonen noemt zichzelf eerder een stripschilder dan een striptekenaar. Na haar opleiding aan het Grafisch Lyceum in Rotterdam heeft zij nog Comic Design gestudeerd aan de Artez Hogeschool in Zwolle. Als inspiratiebronnen noemt zij Lorenzo Mattotti, Shaun Tan en Ashley Wood die allen de schilderkunst en de grafische kunst combineren in hun strips. Met De laatste mens maakt Moonen een opvallende entree in de Nederlandse stripwereld. Het maakt nieuwsgierig naar hoe een lange strip bij haar zal uitpakken.