In Jaar nul verbeeldt Frenk Meeuwsen de geboorte van zijn eerste kind. De vertelling begint in Parijs met het kiezen voor kinderen. Meeuwsen beslist als iets oudere man toch het avontuur van kinderen met zijn vriendin Zaza aan te gaan. Wat volgt is een uitzonderlijk eerlijke weergave van de zwangerschap en geboorte vanuit het perspectief van de man. Wat dit boek overtuigend maakt, is de contrastvolle stijl en de neiging van de auteur om zichzelf niet te sparen. Het personage Frenk is namelijk niet altijd de meest makkelijke. Hij denkt vooral aan zichzelf en heeft zodoende moeite met de egoreductie die noodzakelijkerwijs met iedere zwangerschap gepaard gaat. Meeuwsen laat eerlijk zien hoe hij hier en daar iets te makkelijk voor zichzelf kiest en de impact van de zwangerschap op zijn vriendin niet altijd volledig in de kijker heeft. Het is deze niets ontziende blik die het verhaal de spanning geeft die het nodig heeft om aan de clich?s die aan zwangerschap en geboorte kleven te ontsnappen. Ook hielp voor mij de toevalligheid dat mijn eerste dochter in hetzelfde ziekenhuis via een keizersnee ter wereld kwam en ik haar door dezelfde buurt rondrolde in haar kinderwagen. Jaar nul is zodoende een geslaagde verbeelding van het kiezen voor en maken van en de prille babytijd van een kind. Toch blijf je als lezer wel met het vermoeden zitten dat deze verstripping van de eigen ervaring eerder een opblazen van, dan het afrekenen met het eigen ego is. Het centrale mysterie van dit boek is misschien wel de vraag of de auteur de les die uit zijn boek spreekt, echt geleerd heeft.