Timing. Net nu de wolf definitief poot op Nederlandse bodem zet (en daarmee voor stijgende onrust zorgt), komt het striphuis van Casterman met De wolf. Zij het dat deze grafische roman de gebeurtenissen niet laat plaatsgrijpen op de Veluwe, maar in het ?crinsmassief. Daar, in het hart van de Franse Alpen en tussen de bergen met toppen boven de vier kilometer, situeren Olivier Bocquet (scenario) en Jean-Marc Rochette (tekeningen) een verhaal dat raakt aan de eeuwenoude strijd tussen mens en dier. Meer precies, schaapsherder Gaspard komt oog in oog te staan met een wolvenjong, nadat hij de moederwolf (?Het was zij of mijn kudde?) met een schot uit zijn geweer doodt. De oude, norse eenling die hele winters overleeft met alleen zijn hond, worstelt met de vraag of de wolf een gevaar of zegen is. Terwijl de prachtig verstilde pagina?s voorbijglijden - daarop soms blauwgrijze kleurvlakken ontdaan van tekst - komt Gaspard na een les in nederigheid los van zijn vastgeroeste gewoontes en doet hij nieuwe inzichten op over zijn aanwezigheid in het oneindige bergterrein. En dan weet ook de lezer beter, en zeker hij die leergierig is en het uitgebreide slotwoord tot zich neemt. De wolf gaat over het leven en over eerbied, niet over winnen of verliezen. De wolf is een dier dat doodt maar ook leven brengt. Dat maakt dat de wolf een gevaar vormt en juist d??rom een verrijking is. Net zoals deze inspirerende uitgave.