Dat ze striptekenaar wilde worden, wist Dido Drachman al twintig jaar. Stage in Angoul?me, diploma aan het Sint Lukas in Brussel, Zwanendrifters als meesterproef: veel fraaier kun je niet uitkomen. Ze las Stefan Zweigs De wereld van gisteren, waarin de jeugd wordt ge?dealiseerd (diens tragisch einde is beschreven in de strip De laatste dagen van Stefan Zweig, van Guilaumme Sorel, 2012). De held van Zwanendrifters, Bettie, ziet dat anders, voor haar geen ontspannen jeugd, maar een alcoholische vader (?Bier!?) en een criminele broer; het gebroken gezin is de Hollandse variant van 'trailer park trash', op de Veluwe nota bene. Het raadsel van de ontbrekende moeder wordt door Drachman vaardig beetje bij beetje onthult, wat het verhaal spanning geeft. Drachman houdt van strips ?die lezen als een roman?. De naam van haar moeder, Zwaantje, het kinderliedje ?Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat ermee naar Engeland varen?, het Melkertbaantje van haar oom, die zwanendrifter is ?n het tv-spelletje Rad van Fortuin: aanvankelijk nog losjes van elkaar smeedt romanschrijver Drachman van deze elementen een invoelbaar, begripvol verhaal, dat een gelukkige climax suggereert op de laatste bladzijde. In sfeervolle kaderloze tekeningen in waterverf, in welke we de hand van Lukas-opleider Judith Vanistendael herkennen, zien we de droeve en daarom grofgebekte Bettie haar leven in eigen hand nemen. Sympathieke meid!