In kluchten rond de 17de eeuw zijn mensen van laag allooi, die zich tussen verschillende lagen van de bevolking bewegen, vaak het hoofdpersonage. Zo ook in Het goud van de zwendelaar waarbij ook nog eens een koppeling wordt gelegd met de legende van El Dorado, het mythische gouden land dat tot ieders verbeelding sprak en in die tijd tot vele expedities heeft geleid in Zuid-Amerika. Hoofdpersoon is Don Pablos van Segovia die zijn armoedig leven in Spanje beu is en zijn geluk beproeft in Zuid-Amerika. Dat gaat hem niet bepaald goed af wanneer hij in de martelkamer belandt van het fort van seigneur Alguazil, die hem persoonlijk aan de tand voelt over 'zijn ontdekking' van El Dorado. Don Pablos blijkt over een levendige fantasie te beschikken. Tot frustratie van de seigneur vertelt hij in geuren en kleuren over zijn leven en alle ontberingen die hij heeft moeten ondergaan, tot in detail. Voor de seigneur is de trage vertelling een doorn in het oog, maar voor de lezers is het een uitdaging om bij de les te blijven. Het verhaal verliest daardoor wel vaart en gaat alle kanten op, omdat er diverse zijsprongen worden gemaakt. Pas na de helft van het verhaal wordt het duidelijk welke kant het op gaat. Uiteindelijk komen alle draadjes bij elkaar. Maar dan nog zitten er op het laatst twisten in het verhaal die je niet ziet aankomen. Hierdoor steekt het verhaal van scenarist Alain Ayroles ver uit boven een gemiddeld stripalbum en leent het verhaal zich bij uitstek tot herlezing om alle sleutelmomenten te ontdekken. Daarnaast is het tekenwerk een lust voor het oog en je ontdekt steeds bij het opnieuw lezen nieuwe subtiliteiten. In dit album leeft Juanjo Guarnido zich helemaal uit en ieder plaatje is een schilderijtje op zich. Je kan merken dat zijn Disney-achtergrond hem hierbij goed van pas komt. Bovendien hoefde hij zich hier niet in te houden en Guarnido gooit dan ook alle registers open. Zijn tekenvaardigheid tilt het album daarmee naar een nog hoger niveau.