Etienne Davodeau is in Nederland niet erg bekend, maar in Frankrijk een grootheid, met onder andere twee delen Lulu. Om niet helemaal duidelijke reden stapt hij op wijnboer Richard Leroy af, met het plan om elkaars werk een jaar te delen, van welk jaar Etienne dan een album maakt. Een nieuw subgenre journalistiek-informatief stripverhaal lijkt geboren, want de stripmaker kan nog veel meer verwante beroepen langs. Nu is wijn voor de Fransen wat de DAF voor ons ooit was; onze nationale trots. Het moet gezegd, soms zijn de overeenkomsten vergezocht, maar ze zijn er zeker. Het ambachtelijke proces, het steeds zoeken naar een eigen stijl. De wijnboer Leroy krijgt steeds albums te lezen bij wijze van huiswerk. Van Lewis Trondheim snapte hij niks, waarop Davodeau riposteert dat hijzelf ook altijd zoekt naar nieuwe smaken en niet naar wat de supermarkt aan standaardwijn biedt. Je hebt tekenaar-stripmakers en verhalenverteller-stripmakers (dat is Davodeau, zijn pen-tekenstijl is eenvoudig, realistisch en afdoende); en bij wijnmakers heb je technici en... verhalenvertellers! Ook leuk is de kritiek op de ?etikettendrinkers?: wijnverzamelaars die pochen met hun opgelegde dure flessen, maar die slobberwijntjes bij het eten serveren. Zij worden vergeleken met de jagers op gratis tekeningen bij signeersessies. Mooi is het gastoptreden van collega-stripmakers, bij voorbeeld Emanuel Guibert, die vertelt over zijn album De fotograaf, over de Russisch-Afghaanse oorlog in ?86. Twee van de daarin geportretteerde artsen van Artsen zonder Grenzen zijn nu... wijnboer!