Grauwende koppen, pedante kinderwagenduwers, een elftal rolstoelers, verveelde senioren en dikbuikige thuisgymnasten. Ze komen allemaal langs in Als het niet uitkomt moet je het zeggen van Gruijl. De autodidact Elmer de Gruijl (Rotterdam, 1976) tekent en schildert. Het boekje biedt een variatie aan burgers, in zwart/wit. De gezichten en handen zijn het meest gedetailleerd. De kleding accentueert het karakter. Hockeymeisjes en wasbordjongens ontbreken. Gruijl kiest voor de minder mooie mensen. De bundel opent met een verhaaltje over een kunstschilder die de penseel weglegt en besluit met afzetlint te gaan werken. Hij belandt met een vriendin in een Chinees restaurant. Het boekje eindigt ook in de horeca, met een serie tekeningen van personeel en gasten bij de Chinees. Opzichzelfstaande cartoons over relaties vormen de hoofdmoot. Veel daarvan verschenen eerder, maar dan met ironisch onderschrift, op de webblog Frontaal Naakt, van journalist Peter Breedveld. De stellen op de cartoons zijn op elkaar uitgekeken. Ze kijken boos naar elkaar of naar de wereld. Ze maken van hun hart geen moordkuil. Bijzonder is het elftal rolstoelers. Op het eerste gezicht lijken die op elkaar. Maar de tien mannen en een vrouw met naaldhakken zijn uniek, ook zitten ze elk in een anders gebouwde stoel. En ondanks hun beperkingen kijken zij minder verongelijkt.