Met zijn nieuwe werk Alle heiligen gaat Marcel Ruijters door waar hij met Inferno gebleven was. Het is altijd gemakkelijk om kritiek te uiten op een schrijver die zich van een compleet eigen stijl bedient. Zo zou je kunnen zeggen dat Alle heiligen wel erg veel op Inferno lijkt. Toch zou dit niet helemaal eerlijk zijn. We verwachtten van striptekenaars als Marten Toonder of Willy Vandersteen ook niet dat zij zich in ieder werk van een compleet nieuwe stijl bedienden. Het mooie van de middeleeuws georiënteerde werken van Ruijters is dat de stijl goed aansluit bij de inhoud die wordt overgebracht. De elf verhalen die in Alle heiligen zijn opgenomen verschillen eigenlijk alleen in lengte sterk van elkaar. Steeds gaat het over een heilige non en de nonsens die zich rond haar convent afspeelt. Ruijters bedient zich met gemak van een middeleeuwse verhaaltrant die nogal wat bizarre plotwendingen kent. Hier en daar voelen de verschillende verhalen repetitief aan, maar dit ongemak wordt teniet gedaan door de bijzondere tekeningen. Het zou mooi zijn als Ruijters in de toekomst een keer poogt een wat langer verhaal te maken. Nu zijn het toch vooral de tekeningen die deze bundeling moeten dragen. Al moet daarbij worden aangetekend dat zijn verhalen in de traditie van de laat-Romeinse/vroegmiddeleeuwse hagiografieën staan, waarbij verhaalstructuren vaak werden gekopieerd. Het is eigenlijk wachten tot de tijd van de Verlichting. Tot we van Ruijters een verstripping van Denis Diderots La Religieuse krijgen, kunnen we echter zeer tevreden zijn met zijn nieuwe Alle heiligen.