Iedere keer als je denkt dat je het werk van Gummbah (alias van Gertjan van Leeuwen) wel hebt doorgrond of je zijn humor denkt te kunnen volgen, verschijnt er nieuw werk waarmee hij je weer ernstig aan het twijfelen brengt. Eigenlijk is dat ook de cartoonist, striptekenaar en bovenal absurdist ten voeten uit. Hij wil absoluut niet begrepen of doorgrond worden; laat staan voorspelbaar zijn of anderszins in herhaling vallen. De enige sleur waarop deze Tilburger te betrappen is, is dat hij continu de grenzen van het absurdisme opzoekt. In de bundel De avonturen van Wim Kut introduceert hij maar weer eens een nietszeggend en betekeningloos personage dat het gehele album niet veel verder komt dan - na een introducerend volkomen overbodig plaatje - de telefoon op te nemen met de eenvoudige woorden 'Met Wim Kut'. De grappen die eerder zijn geplaatst in Humo of De Volkskrant zoeken vaak de rand van het betamelijke of fatsoenlijke op. Al met al is Gummbah goed op dreef en weet hij vooral te scoren met onverwachte invalshoeken. Het plaatje absoluut niet laten overeenkomen met de bijschriften of de gesproken tekst is vaak een doel op zich. Zijn tekeningen versterken de bizarre situaties. De vreemde, uit het lood geslagen personages zien er niet uit en praten met elkaar in vreemde niet op elkaar aansluitende conversaties. Bij veel cartoonbundels slaat halverwege de sleur toe. Daar is Gummbah niet op te betrappen; ook niet na het lezen van alle 176 pagina's.