Een van de meest bizarre maatregelen die de 'grote roerganger' van de Volksrepubliek China, dictator Mao Zedong, in 1958 via de kaderleden en buurtcomités oplegde aan het Chinese volk, was een opdracht om alle mussen uit te roeien omdat die de graanoogst en andere landbouwgewassen te veel schade zouden toebrengen. Het grootste gedeelte van die graanoogst ging overigens al naar de kameraden in de Sovjet-Unie die zich goed lieten betalen voor hun technische hulp aan Mao met zijn onrealistische ambitieuze plannen voor het onderontwikkelde China, zoals bij voorbeeld te lezen valt in de indrukwekkende boeken over de geschiedenis van de volksrepubliek China van de Nederlandse sinoloog en historicus Frank Dikötter, hoogleraar in Hong Kong De mussenmoord, onderdeel van de Vier-plagencampagne die tot doel had de 'schadelijke' dieren als ratten, vliegen, muskieten en mussen te elimineren, vond plaats in het kader van de Grote Sprong Voorwaarts en leidde mede tot ecologische kettingrampen zoals sprinkhanenplagen waardoor uiteindelijk naar schatting tussen de 40 en 70 miljoen Chinezen het leven lieten. Door een fietstocht in China ontdekten de vogelaars Dirk-Jan Hoek (Katwijk, 1972) en zijn vriendin dat daar tegenwoordig nog steeds relatief weinig vogels voorkomen en via een tijdschriftenartikel kwamen zij achter de redenen ervan. Hoek, mede-eigenaar van een ontwerpbureau voor online entertainment en redacteur van de satirische website De Speld, gaf tijdens zijn studie al stripblaadjes uit, en hij besloot om over de mussenmoord een stripverhaal te maken. In Mao's mussen trotseert de dorpsleraar en vogelliefhebber Dong Tjong samen met zijn aanvankelijk aarzelende vrouw Choyu de dwingende oproep om de mussen te verdelgen. Hij weigert met zijn klas katapulten te maken en verzamelt zoveel mogelijk dodelijk vermoeide mussen die door de andere dorpsbewoners onophoudelijk worden opgejaagd door met lepels en deksels op potten te slaan. Tjong verbergt de arme beestjes op zolder en als hij wordt opgepakt neemt zijn vrouw de verzorging over. Maar angstige buren, die de woede van de partij bij niet opgevolgde bevelen vrezen, willen haar met geweld dwingen om de mussen alsnog af te maken en dan vindt er een dramatisch ontknoping plaats. Dirk-Jan Hoek, die tekent in de stijl van de door hem bewonderde Craig Thompson (Een deken van sneeuw) debuteerde na de uitgaven in eigen beheer op de site van Zone 5300 met een eenpaginaverhaal waarin hij een ode brengt aan de roman Norwegian Wood van de Japanse schrijver Haruki Murakami. In zijn eerste grote verhaal, Mao's mussen - tien hoofdstukken, bijna 80 pagina's - probeert hij aan de hand van een welwillend echtpaar een afschuwelijke dierenslachtpartij met dramatische gevolgen te schetsen, maar hij blijft daarbij nogal aan de oppervlakte en vervlecht teveel onwaarschijnlijkheden in zijn verhaal. Over die periode in de geschiedenis van de Volksrepubliek China zijn recent, vooral na het openstellen van veel regionale archieven, verhalen geschreven die veel realistischer weergeven waartoe ongebreideld idealisme, (staats)terrorisme, misleidende propaganda en volstrekte minachting voor menselijk en dierlijk leven kan leiden. Bij lezing valt verder op dat Hoek soms in teksten beschrijft wat op beeld al is te zien, maar daarentegen verzuimt om de Chinese karakters, onder meer citaten van de officiële propagandaposters, te verklaren.