Een goede autobiografie dikt de waarheid aan. De schrijver/tekenaar moet weten wanneer het verhaal krachtiger kan en wanneer hij volledig eerlijk moet zijn. Voor de lezer ligt de waarheid dan soms in het midden, maar de autobiografie wordt er wel lezenswaardiger op. Floor de Goede toont zich met Dansen op de vulkaan een meester in het maken van dit soort semi-autobiografische strips. Hij lijkt de lezer de keiharde waarheid over de liefde te geven. Over hoe relaties opbloeien en verstarren. Hoe we altijd net iets voorbij de horizon proberen te kijken en daarom niet beseffen naar wat dichter bij ons staat. En over hoe in er in het leven altijd losse eindjes zijn. De kracht van Dansen op de vulkaan is dat De Goede erin slaagt de oneffenheden van het leven zichtbaar te maken in een grafische roman die qua visuele stijl en verhaal nu juist wel eenheid weet te behouden. Hiervoor heeft hij ongetwijfeld hier en daar een beetje moeten liegen, maar dat is nu juist de charme van de autobiografie.