Een ontmoeting met een CIA-agent was voor de Argentijnse scenarist Carlos Trillo (1943) een bron van inspiratie voor het creëren van de stripreeks Mon nom n'est pas Wilson. In een hedendaagse realistische setting laat hij de getroebleerde ex-geheimagent Wilson optreden, die wordt ingehuurd voor allerlei klussen van dubieuze aard. Geestelijk dreigt hij regelmatig in te storten door de herinneringen uit zijn gewelddadig verleden, waarbij de dood van een vrouw, die als dubbelagente optrad, een prominente rol speelt. Op momenten dat hij in het schemergebied tussen waan en werkelijkheid zweeft, wordt zijn pad gekruist door mysterieuze mannen in het zwart, boodschappers vol onheil. In het derde deel van deze stripreeks moet Wilson vrezen voor zijn leven. Zijn voormalige chef in het Berlijn van de Koude Oorlog wil hem zo snel mogelijk laten liquideren om zo te voorkomen dat diens verleden als dubbelspion aan het licht komt. Daarbij schendt hij een aantal gedragscodes, dat binnen de wereld van geheime diensten, gangbaar is. Daarmee tekent hij zijn doodvonnis. Wilson heeft eens te meer het gevoel dat hij binnen dit spel is misbruikt. Het scenario is eenvoudig doch zorgvuldig van opzet met een groeiende spanningsboog. De karakters worden extreem neergezet. Wilson is een toeschouwer, een voorbijganger, die de speelbal in een door hem onbegrepen spel dreigt te worden. Zijn ex-baas is de ploert, die op elk moment zijn seksuele aberraties wil tentoonstellen. De optredende dames zijn steevast verleidelijk en gericht op het verslinden van mannen. De tekenstijl van de evenals Trillo uit Argentinië afkomstige Walter Fahrer (1939) is schetsmatig realistisch. Zowel in de sfeerscènes als in de actievolle scènes sluit dit tekenwerk naadloos aan bij het scenario. Hoewel geen topper is dit toch een onderhoudend en adequaat geschreven en getekend stripverhaal.