Vijf jaar na De maagd en de neger bewijst Judith Vanistendael dat het tweede album na het bewierookte eerste voor haar geen zwart obstakel was. Het onderwerp ligt (iets) verder van haar autobiografie, want de vragen over haar debuut benauwden haar wel eens. De vriend van haar moeder (aan wie het boek is opgedragen) overleed aan kanker. Maar, zegt Vanistendael, wie is nu niet direct of indirect geconfronteerd met kanker? Een van de personages is naar Santiago de Compostella gewandeld, net als Judith. Er is sprake van een 'gebroken' gezin. Maar daar houdt de overeenkomst op. Een strip over kanker en dood, hoe zorgt Vanistendael ervoor dat het niet larmoyant wordt, de grootste te vermijden klip? Door de strottenhoofdkanker niet mooier te maken dan die is, het Belgische forum Cobra schrijft terecht 'het grijpt de lezer bij zijn strot'. Maar vooral door 'de geschiedenis van een ziekte' te laten beleven door de nabijen, de tweede echtgenote, twee dochters uit twee relaties en een net geboren kleinkind. Het verhaal beleven we vanuit deze verschillende perspectieven, er is dus niet één verhaal, er is ruimte voor verbeelding. De jongste dochter, Tamar, op een laatste zeiltocht met haar vader, ontmoet een zeemeermin, en met een buurjongen werkt ze aan een plan om haar vader te vereeuwigen door mummificatie. Terloops zien we ze later onder de tafel oefenen op hun knuffels. De jongere echtgenote, Paula, druk bezig aan een carrière in de kunst, is vooral kwaad, en ook wel jaloers op de dochters, die ogenschijnlijk natuurlijker omgaan met de zieke. Dat zijn eerlijke emoties. Tegelijk met de Nederlandse editie verscheen ook de Franse vertaling. In april verscheen de Engelse vertaling, die een goede recensie kreeg in de doorgaans niet scheutige The Guardian (19 april). Rachel Cooke schreef daar, dat ze het boek bij de eerste de beste groepshug aan het Leger des Heils zou geven. Maar dat was niet nodig: Vanistendael omzeilt klefheid en oppervlakkigheid door nuance en klaarheid. In Cooke's woorden 'Vanistendaels vuisten zijn zachtjes gebald'. Dat levert onvergetelijke beelden op: Paula maakt van aan elkaar geplakte scans een kunstwerk van Davids geraamte. Paula, alleen op en bootje op een bevroren Fins meer, een beeld dat doet denken aan Father and Daughter van Michael Dudok de Wit. Vanistendaels tekenwerk is iets minder karikaturaal dan vijf jaar geleden, en nu in aquarel (net als bij die andere Vlaamse crack van dit moment, Brecht Evens). Zij zet die bedrieglijk eenvoudig lijkende techniek adequaat in, flets kleuren in het ziekenhuis, en feller daarbuiten. Ondanks de eerlijkheid eindigt het album niet in mineur, kijk maar naar David, en naar zijn kleinkind. Ik zeg: kopen, lezen en dan vaak uitlenen. Wel onthouden aan wie!