Een opmerkelijk debuut: dat mag dit album van Jan Vriends (1970) wel genoemd worden. Vriends heeft er lang op moeten wachten - hij is al sinds begin jaren negentig actief als striptekenaar en illustrator - en nu het zover is komt zijn eerste album uit bij een Belgische uitgeverij die er meteen een album met twee covers van maakt! Bovendien schenkt Vriends de winst van dit boek aan Novib, zo valt uit het colofon op te maken. De uitgave bestaat uit twee lange verhalen: De pianist en Labyrint. Dat is even wennen voor diegenen die Vriends kennen van zijn kortere grappen rond hoofdpersoon Janjaap uit Zone 5300 en Algemeen Dagblad. De auteur speelt graag met de conventies van het stripverhaal. Vooral in De pianist - waar tevens een rol is weggelegd voor een andere creatie van Vriends, Cowboy John - moet de lezer goed opletten, want daarin lopen diverse verhaallijnen rond schrijver Janjaap (een alter ego?) door elkaar. Wie zijn nu de hersenspinsels: de simplistisch weergeven cartoonfiguren of de realistisch getekende hoofdpersonen? In Labyrint is Janjaap op zoek naar inspiratie. Hij belandt in een nieuwe boekwinkel, waar hij een boek op zijn hoofd krijgt en in een schijnwereld belandt (of is het een droom?). Janjaap keert terug naar zijn jeugd en vindt uiteindelijk genoeg stof om over (zichzelf) te schrijven. Vriends maakt het de lezer niet makkelijk. De twee Janjaap-afleveringen lijken op een les in logica, ook al ontbreekt de fantasie niet. Hij heeft een prikkelend debuut afgeleverd, al roept zijn onnavolgbare, enigszins wereldvreemde vertelwijze soms irritatie op. Het geeft de verhalen een spannende, surrealistische sfeer, maar ontaardt af en toe in nodeloos geouwehoer.