Maar liefst vijf jaar heeft het geduurd vooraleer uitgeverij Glénat ons de vertaling van het vijfde (en waarschijnlijk laatste) deel van de reeks Max Fridman schonk. Voor de Nederlandse lezer maakt dat een cyclus van twintig jaar rond. Al in 1982 verscheen bij uitgeverij Mondria het inmiddels veelgezochte eerste deel Hongaarse Rapsodie om vier jaar later gevolgd te worden door deel 2, wel bij Glénat maar nog niet in de albumreeks Prestige die kort daarna werd opgezet. De Italiaanse tekenaar Vittorio Giardino (1946) startte pas met tekenen rond zijn dertigste. Met Max Fridman creëerde hij een serie over een realistisch personage aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Giardino is met name geïnteresseerd in de Spaanse burgeroorlog. Hij laat Fridman daarin als fervent tegenstander van de fascisten optreden. Soms met succes en soms als een Don Quichotte die tegen beter weten in de strijd aangaat. In Sin Ilusión zoekt Fridman verbeten naar zijn vriend majoor Treves die is verdwenen na een ruzie. Uiteraard is zijn zoektocht niet zonder gevaar; de fascisten proberen hem diverse malen te dwarsbomen en te vermoorden. Giardino neemt alle tijd om de zoektocht van Fridman te vertellen. Actie in de reeks is functioneel en geen doel op zich. Veel aandacht besteedt hij aan intriges en samenzweringen die zich als een onzichtbaar net om de personages heen spannen. Fridman is een idealist, een beetje een Kuifje in Spanje. Heel veel fout doet hij niet en trouw en vriendschap zijn vanzelfsprekendheden die hij ook van anderen verwacht. Zelfs aan de verleidingen van een knappe journaliste biedt hij weerstand. Voor de volgers van de reeks komt na lang wachten een einde dat niet tegenvalt.