Het is het dilemma van elke klassieker-bewerker, of het nu om een nieuw boek, een tekenfilm, strip, hoorspel of game gaat: de naamsbekendheid van het origineel gaat veel kopers opleveren, maar wat doe je met de meerwaarde van het oorspronkelijke verhaal, dat immers mede daardoor tot klassieker uitgroeide? De kleine prins (1943) van Antoine de Saint-Exupéry is Frankrijks meest vertaalde titel en daar gekozen tot vierde invloedrijke roman aller tijden. Joan Sfarr maakte nog niet zo lang geleden een getrouwe versie. En nu zijn er dan de eerste twee delen van een reeks van 24 (laat dat maar over aan uitgeverij Standaard!), De planeet van de wind en De planeet van de vuurvogel. Dit als onderdeel van een groot De kleine prinsoffensief, want we hebben hier feitelijk een spin-off van een spin-off: In 2014 komt er een grote animatiefilm, en daaraan voorafgaand een 52-delige tv-animatieserie (hier te zien op Ketnet), waar dit weer de gelijknamige albums van zijn. En dan verschijnen er ook nog eenvoudige leesboekjes voor de startende lezertjes, met dezelfde titels en illustraties, bij Van Holkema & Warendorf! Over het bovengenoemde dilemma maken de rits bewerkers zich niet zo druk, zij gebruiken vooral het personage 'kleine prins', en laten hem op diverse planeten onheil bezweren. In het oorspronkelijke verhaal bezocht de prins, een sprookjesachtige figuur, er ook een paar, waar steeds een volwassene last had van een algemeen menselijk tekort, om op aarde te eindigen, waar hij een ontmoeting had met de in de woestijn gecrashte verteller (de schrijver was zelf piloot, en enige tijd gestationeerd in Zuid-Marokko). De nieuwe bewerkingen laten zich als een vervolg hierop lezen, de prins gaat niet terug naar zijn planetoïde B-612 (die inmiddels echt bestaat), maar trekt verder de ruimte in, als redder. Het lijkt een overzichtelijk reeks te worden: per album een planeet, waar de slang ('tsss') voor vooral familievetes zorgt, respectievelijk tussen vader en zoon Eolus en Zephyr (lichtjes gelieerd aan de Griekse mythe) en broer en zus Huang en Feng (een oosterse variant van het Russische sprookje over de vuurvogel). Halverwege worden de prins en diens side-kick, de lekker sarcastische vos, voor verrader uitgemaakt, maar het komt goed (te fantastisch om uit te leggen hoe). Voor de afwikkeling van de verhalen zijn nogal wat kunstgrepen nodig: praten met bloemen, met een zwaard getekende wensen worden vervuld, tekenblaadjes kunnen toveren, en als de prins plotsklaps zijn uniform aanheeft, zijn de boeven nog niet jarig! Fantasie lijkt makkelijk, maar consequente fantasie, daar moet je je hersens bijhouden, zou je de bewerkers willen toeroepen. Het is niet alles kommer en kwel. Dat het kwaad in de mens zelf zit, is een sympathieke boodschap, zij het wel erg cultureel correct. De getekende werelden zijn een mix van Star Wars, Star Trek, Piet Piraat en Disney, dus geknipt voor de jonge lezer. Scenarist van De kleine prins is Guillaume Dorison; het tekenwerk is van Didier Poli, Diane Fayolle en Jérôme Benoît. De tekeningen missen finesse, diepte en decor, een euvel dat veel albums naar tv-series hebben, maar zijn herkenbaar voor de kijkers, die daarna een album cadeau kregen. En de strips zijn sympathiek geprijsd.