Het eerste album van Spinvis (Erik de Jong) uit 2002 is memorabel. De cd's die daarna zijn uitgebracht leken te veel op de eerste en nummers zoals Bagagedrager en Herfst in Nieuwegein heeft Spinvis nooit weten te overtreffen. Ook met zijn nieuwste cd, Tot ziens, Justine Keller, lukt dit niet. Hoewel er een paar erg mooie nummers op staan zoals Oostende en Jij wint, is het toch weer veel van hetzelfde. Al blijft de singer/songwriter consistent goed. Maar hoe zit het met het bijbehorende stripboek van Hanco Kolk bij Tot ziens, Justine Keller? Is het eigenlijk wel zo'n goed idee, een stripboek bij een cd maken? Wat vaak zo goed is aan muziek is dat je met de tonen die je hoort een hele wereld in je gedachten kunt opbouwen. De interpretatie van een tekenaar kan dit beeld lelijk verstoren. Ook bij Kolk gebeurt dat. Hij slaat de plank een paar keer mis, zoals bij de foto's en tekeningen bij Oostende en Heel goed nieuws. Hier zijn de beelden slechts een illustratie van de muziek en leiden ze de luisteraar af. Zijn boek is op z'n best wanneer het simpelweg illustreren van de tekst wordt overstegen en een nieuw narratief wordt verteld naast de op zichzelf al sterk verhalende liedjes van Spinvis. Dit gebeurt bij voorbeeld op de eerste pagina's van De grote zon, waar het samenzijn van twee mensen, dat slechts licht wordt geïmpliceerd door de muziek en de tekst, in stripvorm gestalte aanneemt. Ook in het geval van Ronnie knipt zijn haar, We vieren het toch en Begin oktober zijn de verhalen die Kolk schetst een toevoeging aan de muziek. Deze momenten zijn gelukkig in de meerderheid, waardoor het de moeite waard is om Tot ziens, Justine Keller te luisteren én te lezen.