Zouden de jonge generaties striplezers goed op de hoogte zijn van het werk van Joost Swarte? Waarschijnlijk niet, maar gelukkig is er nu Bijna compleet waarin zijn strips voor tijdschriften als Modern Papier, Tante Leny Presenteert, Inkt en Raw zijn samengebracht. In deze verhalen maken we (opnieuw) kennis met Jopo de Pojo, Anton Makassar en vele anderen. Swartes stijl komt goed naar voren in deze mooi uitgegeven bundel. Zijn klare lijn, een term die hij overigens zelf bedacht heeft, wordt ondersteund door een strakke inkleuring en zijn virtuoos gevoel voor compositie. In het verhaal Incredible Upside Down!, bij voorbeeld, komen al deze aspecten terug op één pagina die normaal alsook op z'n kop gelezen kan worden. Bijna compleet is eigenlijk al de moeite waard vanwege de lettering van de titels van de verhalen. Iedere titel heeft een andere, handgemaakte lettering die de kunde van Swarte als grafisch ontwerper etaleert. Maar er is natuurlijk nog veel meer in zijn werk dat lof verdient. Swartes verhalen, bij voorbeeld Goodbye en Een tweede Babel, zijn origineel en komisch. Hij toont zich een meester van de zwarte parodie. Het wachten op versterking zou naar het Belgische gerecht gestuurd moeten worden. Deze heeft namelijk kortgeleden (24-02-2012) na veel delibereren besloten dat Kuifje in Afrika niet racistisch is. De overwinning van Swartes blauwe berbers op de arrogante kolonialen is een geslaagde parodie op Hergés omstreden werk. Het toont aan, door middel van overdrijving, hoe pijnlijk de manier, waarop verschillende volken uit Afrika worden neergezet in veel strips, eigenlijk is. De verhalen over Jopo de Pojo zijn de hoogtepunten van deze bundel. Deze te optimistisch en goedgelovige nietsnut laat zich door alles en iedereen meeslepen in de meest absurdistische situaties. De strip lijkt op eerste gezicht een zwarte parodie gebaseerd op Candide, maar de verhalen rond Jopo zijn uiteindelijk eerder positief dan negatief. Hoewel Jopo in aanraking komt met de meest ongewenste elementen van onze maatschappij, doet hij het nog altijd beter dan de pessimistische thuisblijvers. Zijn tekst aan het einde van Imago moderna is dan ook pure parodie: 'Ik ben slim, ik lees een tijdschrift en beleef alles in mijn hoofd, want ik heb fantasie en dat kan niet iedereen zeggen'.