Zahra's paradise eindigt met de Omid, een herdenkingslijst met 16.901 namen. Al deze namen staan voor Iraniërs die zijn gedood door het huidige regime. Omid betekent hoop.
Amir, een Iraans-Amerikaanse activist werkte voor dit stripboek samen met de jonge tekenaar Khalil. Het werk dat nu in boekvorm uit is gekomen is ontstaan als een blog waarmee de auteurs zijn gestart in 2010. Uit angst voor repercussies van het Iraanse regime jegens hun nog in Iran wonende families houden de auteurs hun echte namen geheim. In Zahra's paradise draait het om een zoektocht van een moeder en zoon naar hun tijdens de protesten op het plein voor de vrede opgepakte zoon. Die tocht doet erg realistisch aan. De lezer voelt de tragedie die de vogelverschrikkers van het Iraanse regime uitstorten op de inwoners van Irak. Ik voelde me zelfs een beetje verraden toen ik er achter kwam dat de zoektocht niet echt heeft plaatsgevonden. De personages waar ik boosheid, verdriet en hoop voor voelde, hebben nooit bestaan. Toch doen de 16.901 namen achter in het boek anders vermoeden. Hoewel het specifieke verhaal in dit stripboek niet heeft plaatsgevonden bestaan de gevangenis waarin de martelingen plaatsvinden, en de begraafplaats Zahra's paradise, waar de anonieme lijken worden gedumpt, wel. Soms is het mogelijk door middel van fictie meer licht te werpen op de werkelijkheid dan via andere media mogelijk zou zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik door een nieuwsbericht of een documentaire zo zou zijn geraakt door de Iraanse tragiek als door Zahra's paradise. Toch is het niet allemaal onheil wat de klok slaat binnen de pagina's van dit boek. De mensen die in en buiten Iran vechten voor vrijheid laten ons zien dat er hoop is voor het land. Zahra's paradise is een ontroerend en goed getekend juweeltje.