Al in 2009 verschenen de eerste twee delen, getiteld Misschien en Nooit, gebundeld in een 'recto verso-uitgave' bij uitgeverij Oogachtend. De lezers moesten twee jaar wachten op de uiteindelijke ontknoping van dit drieluik, maar dan wel bij de nieuwe uitgever Vlaamse Onafhankelijke Stripgilde/KS Books. Die heeft de drie delen in fraaie omslagen met grote koppen van de hoofdrolspelers op het omslag gelijktijdig uitgebracht. In deze reeks wordt in de eerste twee delen hetzelfde verhaal verteld, maar vanuit het perspectief van twee verschillende hoofdrolspelers. In deel 1 (Misschien) is het Laura Dupin, fotografe en dochter van een steenrijke vader die ogenschijnlijk toevallig de knappe Egon Angelton ontmoet. Egon woont samen met zijn zus Moira in een appartement en het duurt niet lang of Laura trekt bij hen in. Er gebeuren echter te veel rare zaken (Egon komt bebloed thuis, een groepje Oostblokkers breekt bij hen in en Laura vindt een pistool in de wasmachine) en zij besluit te vertrekken. In deel 2 (Nooit) zien we dezelfde cyclus door de ogen van Egon. In deel 3 (Ooit) wordt het verhaal voortgezet en kijken we mee door de ogen van Taw Erris. Deze politieman, die al langer een onderzoek instelt naar de activiteiten van Egon, weet de ontknoping te bewerkstelligen en langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Met dit drieluik hebben schrijver Marc Legendre en tekenaar Kristof Spaey een fraaie stripthriller afgeleverd. Spaey hanteert een heldere lijnvoering en werkt met veel schaduwpartijen. Dat geeft vooral de groezelige scènes nog meer cachet.