Het voormalige vriendenduo Fidel Castro en Che Guevara is goed vertegenwoordigd in stripland. Castro loopt, al dan niet sigaar rokend door meerdere albums, Stripschrift besprak recent de bio-comic van de Duitser Reinhard Kleist positief. Over Che ben ik niet zo positief. De reden voor mijn teleurstellende lezing vond ik in het voorwoord: het betreft hier een uitgave van ruim veertig jaren her. In Argentinië, waar de makers Hector Oesterheld (scenario), vader Alberto en zoon Enrique Breccia (tekenwerk) vandaan komen, verscheen de strip in 1968 en werd het boek razend populair. Een populariteit die een definitieve cultstatus kreeg, toen de generaalsdictatuur van Videla het als ondermijnend verbood. In die gewelddadige jaren verdween scenarist Oesterheld, die nog met Hugo Pratt Ernie Pike had gemaakt, speelde Nederland de finale op het WK en diende Jorge Zorreguieta kort als staatssecretaris. Het is vanzelfsprekend dat de revolutionaire stripmakers van toen anders aankeken tegen hun landgenoot en vooral ook held Che, dan de gemiddelde striplezer van nu. Vader en zoon tekenen elk een deel van het verhaal, dat afwisselend verteld wordt. Senior verbeeldt Che's leven, junior schetst de laatste dagen voor de moord op Che in Bolivia. Hun tekenstijl is opvallend identiek. Alberto's gebruik van typetjes uit inferieure pulpstrips was toen zeker vernieuwend. Maar de zwart/witte, krasserige tekeningen boeien niet tot het einde. Dat geldt ook voor het taalgebruik, dat liefde voor poëzie veronderstelt: 'de sterke wind die dronken maakt, beek en rots, kristallen dialoog'. De makers benadrukken wel sterk de arts in Che, die in de bestrijding van honger, luizen en rachitis, ziekten die bij armoede horen, zijn levensdoel vond; en de breuk met Castro's politiek. Die verwijdering begint met Che's actie in Congo, waar David van Reybrouck in diens bekroonde Congo een heel wat minder stoer boekje over open doet! Het verhaal mist vooral een moderne invalshoek, zoals Kleist die vond in de Duitse fotograaf Karl Mertens. Dan had een moderne lezer zich kunnen identificeren en werden de personages mensen, wat in een (strip-)roman zou moeten. Het is evident dat Che in 1968 in een andere, toen duidelijke behoefte voorzag, maar nu is het hooguit als tijdsbeeld belangwekkend. De Amerikaanse journalist Herbert Matthews, die model stond voor Mertens, komt trouwens ook voor in Che. Ook de scènes van de motortocht komen de lezer bekend voor, sinds de populaire speelfilm The motorcycle diaries.