Dagboek van een herdershond. In Magasin General druipt de dorpstragiek er vanaf. Jean-Louis Tripp en Régis Loisel verzorgen gezamenlijk het scenario en de tekeningen. Een aardig kijkje in hun werkwijze is de in potlood getekende paginaopzet van Loisel die ernaast met inkt door Tripp verder aangevuld is; in het album is het eindresultaat zichtbaar nadat ook inkleurder François Lapierre zijn werk heeft gedaan. Tripp is de man die we in Nederland enkel kennen van vier delen Jacques Gallard, een nooit echt aangeslagen stripreeks uit eind jaren '80 en een parodie op Lucky Luke. Loisel behoeft geen nadere introductie. De auteurs zien kans tachtig strippagina's te vullen met gebeurtenissen die niet zouden misstaan in een willekeurige streekroman. Een overleden winkeleigenaar, een gebroken been, een puberale liefde, een feestavond die ontaardt in een vechtpartij en pestende kinderen zijn de opwindendste momenten van de start van dit drieluik. En toch ziet Magasin General, om onduidelijke redenen niet gewoon vertaald met 'de dorpswinkel', kans om pagina voor pagina te boeien. Het tekenwerk is apart, maar 'sfeervol'. De figuren zijn zo uit hun verband gerukt met veel te smalle armpjes en veel te grote hoofden dat je moet oppassen het niet als standaard te willen zien. En weliswaar worden er geen schokkende gebeurtenissen opgevoerd, maar daardoor biedt het verhaal wel alle gelegenheid emoties te onderkennen en karakters uit te diepen. Ook de rust die heerst door vele plaatjes achtereen vooral niets te willen vertellen, maar de lezer de invulling te gunnen, zorgt voor een deken van ontspanning; een moment van rust. Hoofdpersoon is Marie, die zojuist weduwe is geworden van Felix, de eigenaar van een dorpswinkel in het Canadese miniplaatsje Notre-Dame-des-Lacs. Het leven dat zich daar in de jaren 1920 afspeelt, kabbelt voort en het bezit van een auto is al heel wat. Marie houdt met moeite het hoofd boven water en dreigt er diverse keren de brui aan te geven. Hoewel zij het echte geloof van kapelaan 'herdershond' Erik Odekerke ontbeert, is plichtsbesef en de gedachte aan haar overleden man voorlopig haar enige houvast.