Robbedoes alias Spirou vormt al geruime tijd een onderschat icoon in de stripwereld. Hoewel zijn populariteit - tot spijt van uitgeverij Dupuis - vooralsnog achterblijft bij die van Kuifje, stelt de roodgeüniformeerde liftboy de inmiddels 75-jarige reporter op diverse terreinen in de schaduw. Zo is het naar Robbedoes vernoemde, maar in Nederland nauwelijks nog verkrijgbare weekblad ouder dan het inmiddels opgeheven tijdschrift Kuifje. Bovendien overtreft het aantal Robbedoes-albums ruimschoots het aantal stripboeken met de avonturen van Hergé's creatie. Dat heeft alles te maken met het feit dat Robbedoes niet het product is van één tekenaar en scenarist. Het Waalse personage heeft in de loop van ruim zes decennia een aardig aantal geestelijke vaders versleten. Dat de serie opnieuw is voorzien van nieuwe pleegouders behoeft geen verbazing te wekken. Naast Jijé heeft vooral Guust-schepper André Franquin destijds veel eer ingelegd met zijn verhalen van Robbedoes en zijn metgezel Kwabbernoot. De laatsten in de rij van auteurs waren Tome en Janry, die in 1998 nog deel 46 - Als in een droom - op hun naam brachten. Sindsdien leek hun bemoeienis met het Waalse stripboegbeeld beperkt te zijn tot de spin off-serie De kleine Robbe. Na enkele jaren stilte heeft Dupuis het aangedurfd om Robbedoes en zijn vrienden in handen te geven van scenarist Jean-David Morvan en tekenaar José-Luis Munuera. In Parijs onder de Seine verschijnt de graaf van Rommelgem als uitvinder die het gebrek aan zoet water elders in de wereld weet op te lossen met behulp van een imposante machine. Maar helaas, de uitvinding wordt, met uitvinder en al, gestolen door robots in tuinbroek die er vervolgens de Franse hoofdstad mee onder water zetten. Het boze brein daarachter blijkt miss Flanner, een oude vriendin van de graaf, die uit vage sentimentele redenen haar haar misstappen niet eens zo erg aanrekent. Het verhaal boeit zo nu en dan maar overtuigt niet echt. De realistische tekenkunst is van goed niveau en geldt zonder meer als state of the art, zoals ook het werk van onder meer Franquin dat destijds was. Wie het resultaat echter wil vergelijken met pakweg de eerste twintig albums van diens hand, mist hier het sprankelende karakter. Het nieuwste album is doortimmerd maar vlak. Ook een eigentijdse vertolking van Robbedoes verdient beter.