'Bent u een beschermengel?', vraagt de zus van de vermoorde Kim door haar tranen heen. De in pekzwarte jas geklede man slaat de ogen neer. 'Niet precies,' antwoordt hij zacht. 'Laten we zeggen dat we ervoor zorgen dat sommige dingen gebeuren en anderen niet.' Daarmee kom je als lezer natuurlijk niet veel verder. Dat het maandinkomen van de illustere onbekende netjes betaald wordt door een firma met de naam proTECTO en ondertussen als voornaamste concurrent een wrede vrouw aanduidt die met een soort laptop - een Scriptor genaamd - verleden, heden en toekomst van elk levend wezen op aarde dirigeert, maakt je ook al niet veel wijzer. Kims dood is niet naar de zin van het bedrijf proTECTO, omdat de grote baas zijn manschappen had opgedragen haar te allen tijde te beschermen. De tiener is namelijk van een hogere orde en had niet mogen sterven. In een poging de brand te blussen (en de toekomst te veranderen] stapt een proTECTO-werknemer naar Kims zus met de vraag of zij haar plaats wil innemen. En dan gaat de bal aan het rollen, worden de meedogenloze procedures van de beschermheren - en dames - op de proef gesteld en vraag je je af of God inderdaad een firma op aarde heeft neergepoot en de duivel over borsten en een eigenaardige laptop beschikt. Scenarist Zidrou, bekend van 'humoristische' reeksen als Dokus, Vlooienbaal, De Boss of De Kannibrallen, is met Requiem aan zijn proefwerk toe wat betreft het genre dramatische thriller. Zijn uitgangspositie in deze nieuwe reeks in de Spotlight-collectie van Dupuis mag dan sterk lijken, de uitwerking is traag en troebel. De scenarist wilde zijn lezers wellicht een soort van dreiging laten gevoelen die zich afspeelt tussen hogere, bovennatuurlijke machten, waarbij de mens fungeert als de spreekwoordelijke pispaal. Daar slaagt hij amper in. Het scenario is bij momenten ongeloofwaardig en voorspelbaar, de clou voel je al van kilometers afstand aankomen en waar in een eerste deel van een nieuwe reeks op z'n minst een hart moet kloppen, treedt al over de helft een spontane hartstilstand op. Kortom, vol goede bedoelingen, maar te mager om te imponeren. Gelukkig is er tekenaar Matteo, een in Venetië residerende illustrator die eerder bij een architectenbureau werkzaam was en hiermee zijn debuut als stripauteur maakt. Zijn stijl is - overigens net als zijn inkleuring - relatief klassiek, maar fris en onderhoudend. Zo nu en dan levert hij zelfs pareltjes van tekeningen af, maar ook hij is vooral zoekende. Waar de auteurs met dit eerste album naartoe willen, is volstrekt onduidelijk. Hopelijk brengt het tweede deel enig soelaas.