In het vierde deel van de cyclus Mister Blueberry nadert tekenaar en schrijver Jean Giraud de ontknoping van dit vrij complexe verhaal waarin Blueberry meer bij de randfiguren hoort dan dat hij daadwerkelijk de hoofdpersoon is. In één deel van de cyclus is hij zelfs gekluisterd aan het ziekbed vanwege een schot in zijn rug, maar dankzij een biografisch verhaal dat hij vertelt aan een plaatselijke journalist die een boek over de held wil schrijven, weet hij alsnog aardig in beeld te blijven. In dit deel heeft hij het ziekbed inmiddels verlaten, maar als je nagaat hoe vaak hij beschoten (en geraakt) wordt, lijkt het slechts een kwestie van tijd voor hij er weer in terecht komt of dat er een ander vroegtijdig einde komt aan de avonturen van deze schietgrage hoofdrolspeler. De verhalen van Blueberry zijn na Het einde van de lange rit uit 1986 behoorlijk van toon veranderd. Na de dood van de oorspronkelijke schrijver Jean-Michel Charlier, die overigens vereeuwigd wordt in dit deel als de journalist John Campbell, koos Giraud een andere weg. Luitenant Blueberry is met pensioen en heeft zich teruggetrokken in het plaatsje Tombstone waar hij zijn tijd doorbrengt met zijn geliefde spelletje poker. Blueberry lijkt een beetje op z'n retour want hij laaft zich tegenwoordig aan een groot glas bier, in tegenstelling tot vroeger toen hij de whisky graag achterover kiepte. Ook zijn schietkunst lijkt wat minder te zijn geworden, net als zijn scherpzinnigheid. Maar misschien moeten we deze tekenen (van ouderdom?) maar wijten aan het feit dat hij net herstellende is. Zonder het te weten wordt Blueberry meegetrokken in een afrekening met Wyatt Earp in de OK Corral. Waarschijnlijk gaat de lezer nu een lichtje branden, want de schietpartij bij OK Corral waaraan Wyatt Earp en Doc Holliday deelnamen, is een bekend gegeven uit de rijke geschiedenis van het wilde westen. Langzaam werkt Giraud het verhaal naar een climax toe, maar wie verwacht in dit deel het einde van deze cyclus te kunnen lezen, moet ik teleurstellen. De schrijver en tekenaar (Charlier staat nog steeds op het boek vermeld) weet voldoende ingrediënten en ontwikkelingen te verzinnen waardoor het hoogtepunt nog even uitblijft. Het tekenwerk van Giraud is en blijft op hoog niveau. Mooi getekende platen met veel oog voor detail die veel eisen van de aandachtige lezer, die dan ook de onopvallende achtervolger van Blueberry in het verhaal makkelijk kan ontdekken. Enerzijds verwacht Giraud veel van zijn lezer, anderzijds behandelt hij ze als kleine kinderen als hij het noodzakelijk vindt de uitroep van Doree - That's all folks - te moeten vertalen in een noot. Wel erg vreemd als een plaatje eerder de uitgebreide tekst van een Engelse song geen toelichting bevat. Het volgende deel van de serie zal nog wel even op zich laten wachten. De voorgaande titel Geronimo dateert uit 1999. Maar wie weet? Met de film over Blueberry in aantocht kan Giraud zich werpen op het, waarschijnlijk afsluitende, deel van deze voortreffelijke cyclus. Met Blueberry hebben Charlier en Giraud een prima westernheid geschapen die al vier decennia meegaat. We rekenen op een vijfde.