René Hausmann (1936) verdient met recht de titel stripnestor. Hij debuteerde 45 jaar geleden in Robbedoes met Saki en Zunie, op een scenario van Yvan Delporte. Tal van dierenstrips en de illustraties van onze fauna vormen lang zijn kernbestaan als tekenaar. De voorliefde voor de natuur en dierenwereld speelt wederom een belangrijke rol in De jagers van de dageraad waar mammoeten, zwijnen, buffels en grote katten vele pagina's in beeld komen. Toch speelt de mens de hoofdrol in deze sage van dertigduizend jaar geleden. De homo sapiëns leeft in deze periode van de prehistorie geïsoleerd in kleine stamverbanden. Het naakte bestaan is uiterst kwetsbaar. In Hausmanns wereld spelen naast de barre strijd om het bestaan universele karaktereigenschappen als egoïsme, jaloezie en politiek gekonkel een belangrijke rol. Kanh is de jonge strijder van de stam van Korrh-Ahnen. Zijn beschermvrouwe en opvoedster is de stamwijze Hozha die oud en breekbaar is. Kanh heeft als vijand de strijder Zarg die de stam wil leiden. Kanh ontmoet tijdens een van zijn zwerftochten de jonge vrouw Reeh. Haar vader Rah is kort daarvoor gedood tijdens een zwijnenjacht. Hij brengt haar mee in zijn stam waar de trotse Reeh de vermoeiende traditionele vrouwenklussen moet uitvoeren. Gaït is een jaloerse rivale die haar het leven onmogelijk maakt en daardoor verlaat de vrijgevochten Reeh de stam. Kanh is ten einde raad en gaat haar achterna. Een sneeuwuil, de vogel der duisternis, leidt hem naar Reeh. Hausmann toont zich een romanticus door in het decor van een kille, harde strijd om het bestaan een liefdesverhaal te introduceren. Reeh is zijn heldin; een sterke onafhankelijke vrouw die alle problemen overwint en haar eigen weg gaat. Het geheel eigen taalgebruik van Reeh en haar prehistorische lotgenoten is treffend verwoord. Ook de prehistorie was reeds poëtisch: 'De bloem van de levende stenen' is een rake metafoor van het vuur en 'zij die lopen met het bos' van een groep herten. Het tekenwerk van Hausmann is wat wisselend van kwaliteit. Nogal schematische figuren en achtergronden worden afgewisseld met prachtig uitgewerkte platen. Een constante kwaliteit is echter het kleurgebruik. De natuur is immer donker, somber en indringend gebracht. Helderblauwe dagen kent het bestaan niet. Hierdoor wordt zijn vertelling beklemmend en doorleefd. Ontsnappen kun je zeker niet uit dit verhaal!