De fotograaf is weer eens wat anders; een stripverhaal dat is versneden met foto's. Op zich werkt dat wel. De foto's vormen intermezzo's in het verhaal. Ze bepalen de sfeer, verhogen het realisme en geven de beeldsequenties een prettig ritme. De foto's zijn van Didier Lefèvre. Die ging in 1986 mee met een expeditie van Artsen zonder Grenzen naar Afghanistan, waar toen de Russen nog huishielden. Emmanuel Guibert maakte er een stripverhaal van, Frédéric Lemercier combineerde Guiberts tekeningen met Lefèvre's foto's. Het hele verhaal gaat in totaal vier albums beslaan en dat maakt me een beetje ongerust, want er gebeurt in dit eerste album niet zo heel erg veel. Eerst nemen Guibert en Didier uitgebreid de tijd om uit te weiden over de voorbereidingen voor de reis (geschikte kleding kopen, inpakken, paarden kopen, het leren van nuttige zinnetjes Afghaansl en als dan bijna halverwege het 80 pagina's dikke album die reis eindelijk begint, duurt het ook nog lang tot er iets spannends gebeurt. Dat is een schietpartij die op de saaist mogelijke wijze in beeld is gebracht, of eigenlijk niet in beeld is gebracht. Tot het zover is wordt er gelopen. Door een rotsachtig berglandschap heen, langs een streek waar mensen wonen die er wel heel gemeen uitzien maar die niks doen, en dan sterft er een paard, en een ezel wil niet over een brug heen, en er wordt af en toe uitgerust en gebaad, en er worden haren gekamd. En het duurt maar en het duurt maar. De fotograaf bevat een aantal mooie stripscènes, bij voorbeeld een serie plaatjes waarop de hoofdpersoon de macht over zijn paard verliest. Hij verdwijnt met paard uit beeld en keert op het volgende plaatje weer terug. Die scène doet sterk aan de grote Winsor McCay denken. Maar over het algemeen is dit album bloedeloos en saai.