Pas gescheiden IT-medewerkster van een uitgeverij Sabina wordt benaderd door de schatrijke eigenaar van een groot bedrijf in nanotechnologie. Deze Anton van der Werff blijkt aan het hoofd te staan van Atlantis, een geheime, wereldwijde organisatie die zich bezighoudt met het 'herschrijven van de tijd'. Volgens deze man zal in 2012 de tijd stoppen, om vervolgens weer opnieuw te beginnen. En Sabina speelt daar een sleutelrol in, want zij is de reïncarnatie van degene die dit proces ooit in gang heeft gezet. Of zoiets. Een vriend van Sabina, Mark, schrijver van boeken over verloren gegane beschavingen en buitenaardse bezoekers, stuit bij een onderzoek naar gestolen archeologische vondsten in Egypte op dezelfde organisatie, die probeert hem tegen zijn wil in te lijven. Hierbij belandt Mark niet alleen in de gevangenis, maar ook in een onderaardse stad in de buurt van de Sfinx, in de vorm van twee hersenhelften. Deze stad schijnt als een soort tijdmachine te functioneren. Tussendoor worden er nog verbanden gelegd naar de Thora-als-computerprogramma, de wereld als kunstmatige, digitale werkelijkheid, zeldzame drugs, verdwenen topgeleerden en diverse moeilijk te bevatten theorieën over aard en wezen van de tijd. Geheim van de tijd is opgezet als een klassieke avonturenstrip, waarin zich geheimzinnige gebeurtenissen voordoen, die schreeuwen om een verklaring. De heldere en aangenaam ogende klare-lijnstijl van Eric Heuvel leent zich daar perfect voor. Het probleem is alleen dat er weinig avontuur in dit eerste deel te ontdekken valt. Niet alleen wordt er wel erg veel uit de kast gehaald, maar dat gebeurt ook nog vrijwel uitsluitend in een aantal gesprekken tussen Sabina en Van der Werff en Sabina en Mark. Deze gesprekken roepen steevast meer vragen op dan dat ze informatief zijn, zodat zelfs Sabina er óf hoofdpijn van krijgt, óf bij in slaap valt. Dat enkele van deze gesprekken zich voor de afwisseling afspelen tijdens een insectenmaaltijd, of een ommetje met een vliegende auto, bevredigt de zucht naar avontuur van de lezer ook niet echt. Het is heel goed mogelijk dat dit album (op tekst van Frits Jonker) de proloog vormt van een lang en enerverend avontuur, maar behalve de introductie van een groot aantal op zich intrigerende thematieken blijkt dat nog niet erg. Op zichzelf beschouwd verdient dit eerste deel niet meer dan twee uitroeptekentjes; de derde kan gezien worden als een blijk van vertrouwen in de makers, dat zij door middel van het vervolg dit eerste deel achteraf kunnen verantwoorden.