Als kunstenaar ben je altijd op zoek naar een muze. De jonge Vlaamse striptekenaar Kristof Spaey (21) heeft dat idee wel heel letterlijk in zijn stripdebuut Hoop verwerkt: jonge tekenaar woont in een Leuvense appartementengalerij recht tegenover de vrouw van zijn dromen. En het is wederzijds, want deze jonge moeder smacht al evenzeer naar hem. Op een bepaald moment vervult zij zelfs de rol van naaktmodel, maar toch wordt het maar niks. Misschien omdat de tekenaar erachter komt dat zijn muze bijklust als paaldanseres in een stripclub? Er vallen nog wel meer kanttekeningen te plaatsen bij dit vergezochte verhaal, waarbij de jonge Spaey zich liet bijstaan door David Safier. Hoe kan een naakttekenaar gegeneerd raken door een naaktdanseres? En hoe kan het dat die naaktdanseres zich geneert om naakt te poseren? Oké, wellicht spelen hier allerlei trauma's een rol, maar daar komt de lezer in deze tekstloze strip niets over te weten. Die tekstloosheid is de laatste jaren heel trendy (Gutsman, Boerke, Prosopopus), maar in dit geval zit het de vertelling danig in de weg. Spaey probeert gemoedstoestanden te visualiseren door al te nadrukkelijke glimlachjes en fronsgezichten, maar daardoor verwordt het verhaal soms tot een sentimentele draak. Jammer, want met de beeldtaal is verder weinig mis. Soms oogt het wat vlak en statisch, maar de met grijstinten ingekleurde pagina's zijn zorgvuldig geconstrueerd. Spaey lijkt sterk beïnvloed door Jason Lutes en - dichter bij huis - het realistische werk van Steven Dupré. Aardig detail is dat Dupré een gasttekening maakte, evenals Dirk Stallaert, Avon en Mauricet. Over het juiste netwerk beschikt Spaey blijkbaar al. Hij zal echter nog wel flink moeten schaven aan de zeggingskracht van zijn werk.