Na bijna twee jaar produceren François Schuiten en Benoit Peeters weer eens een deel in hun cyclus De duistere steden. Het tweede deel van De onzichtbare grens start als de jonge cartograaf De Cremer terugkeert naar het Centrum voor Cartografie en daar te horen krijgt dat hij is gepromoveerd tot hoofd van de afdeling. Het verhaal start kabbelend en de bruingele inkt druipt weer als vanouds van de pagina's af. Schuiten creëert hiermee zijn eigen stijl die zich kenmerkt door een lome en wat dramatische sfeer. leder hoofdstuk opent met een paginagrote tekening die je vrijwel stuk voor stuk als zeefdruk aan de wand zou willen hebben. Het zijn mysterieuze en soms bizarre voorstellingen die spotten met elke logica: een doodshoofd met ramen, een doolhof van landkaarten of een vliegende roeiboot in een ravijn. Terwijl het verhaal maar moeizaam op gang komt - de vlucht van De Cremer met zijn geliefde Shkodrã doet het scenario in een lichte stroomversnelling belanden - trakteert Schuiten ons meerdere malen op een fraaie visuele uitwerking van Peeters' tomeloze fantasie. Zo zijn het rariteitenkabinet met twee Siamese, met de hoofden aan elkaar gegroeide schapen en een voertuig, dat zich het best laat omschrijven als een vliegende schotel met zijwielen, plaatjes waar je langer dan gemiddeld naar blijft kijken. Door de traagheid van het verhaal kun je je dat trouwens ook veroorloven, al eindigt het licht onbevredigend.